कबिता: हारेको सम्बन्ध

म,
विश्वासको डोरीले बाँधिएर
गुलाबी सपनाहरुको आकाशमा
तिम्रा लागि जूनझैं मुस्कुराउने
कति रातहरुको निद्रा बुनेर
आएको थिएँ
तिम्रो नामको सिन्दुरले सिंगारिएर ।

त्यस बेला,
कति पूलकित भएको थियो
मेरो मन
भोलीका ती अनगिन्ति बिहानीहरुको निम्ति
जहाँ सूर्यका प्रथम किरणले
जब चुम्नेछ हामीलाई
अनि महसुस गर्नेछु म
म हुनुको अर्थ
मेरो अस्तित्वको बोध
र फक्रनेछु छातीभरी
गुलाफनै गुलाफ़ भएर
अनि, तिमी मालीझैं लागि पर्नेछौ
गोड्न,सम्हाल्न र सपार्न
हाम्रो प्रेमको बगैंचा
जहा बसन्त उदाइ रहने छ
हरेक महिना, बर्ष र जीवनभर

तर किन अपरझट !
पृथ्वीले सूर्यलाइ एक फन्को नमार्दै
अनि सूर्यले हामीलाई प्रथम स्पर्श पनि नगर्दै
तिमी आफैले
हाम्रो सम्बन्धको त्यो कलिलो घामलाई
पश्चिमतिर ढकेल्दै छौ ?
मेरो विश्वासको डोरीले
मलाइ ऐठन पारिरहेछ
अनि निद्राबिनाकै सपनाहरुले
तर्साइ रहन्छ तिमी बनेर
र
म सोधी रहेछु, आफैंलाई
गंगा जस्तै पबित्र बगेर
तिम्रो मायाको सागरमा
मिसिएको केही प्रहरमै
किन छाल जस्तै धकेली रहेछौ
किनारामा मलाई ?
र फ्याँकी रहेछौ
आफु पुरुष हुनुको पासा
मेरो जीवनको खालमा
तिम्रा ती सकुनी हातहरुले
जितिरहेछन् तिम्रो अभिमानको निम्ति
तर तिमीलाई के थाहा
तिमीले हारी सकेको आफ्नै जीवन
आफ्नैहरुका बाट ।।